Als Cosmos voor het universum staat, dan zou ik de Cosmea als hemels beschouwen. In de buurt van Zieuwent kwam ik dit veldje Cosmea’s tegen. Ongeveer 100 meter lang en 10 meter breed, vlak bij een boerderij. Tjonge zeg, wat een mooie kleurschakering en zag dit er prachtig uit! Het lijkt me wel een gokje om alleen maar Cosmea te zaaien omdat het tengere bladeren heeft waartussen ander (on)kruid gemakkelijk zijn gang kan gaan. Maar deze boer had er blijkbaar verstand van. Waarschijnlijk nog laat gezaaid want alle bloemen stonden in bloei.
Tijdens mijn huwelijksreis door Zuid Engeland – begin jaren 80 - maakte ik voor het eerst kennis met de grote Gunnera’s. Zulke joekels waar je onder kunt staan schuilen als het gaat regenen.
Zoiets wilde ik ook in mijn tuin maar uiteindelijk bleek dat ik niet het juiste soort had. Dus na mijn verhuizing zou er in de nieuwe tuin de goede Gunnera moeten komen. Deze heb ik nu 4 jaar en hij groeit gestaag naar een omvang van anderhalve meter.
Onlangs zag ik een zeer grote Gunnera staan bij de kwekerij Tropische tuinen in Gaanderen. Dat bleek een Manicata te zijn, pas 3 jaar oud en al wel ruim 3 meter hoog en breed. Het soort kwam niet overeen met mijn Gunnera, terwijl ik toch volgens het label de grote Manicata i.p.v. de Tinctoria zou moeten hebben. Het mocht dus weer niet zo zijn dat ik de goede had.
Heel erg vind ik het ook weer niet omdat de vrucht van de Tinctoria mooier is. En wellicht ook maar beter dat hij niet zo heel groot wordt omdat hij naast een looppad staat.
De kweker gaf aan dat de Tinctoria, die ik nu voor de 2e keer heb, vaak onder de naam Manicata verkocht wordt. Het verschil is dat het Manicatablad platter is, hoger wordt en de vrucht losser van structuur is.
Het gehussel met de soorten heeft mogelijk te maken dat de Tinctoria sinds 2017 op de lijst staat van invasieve soorten en deze niet meer in Europa geïmporteerd en verhandeld mag worden. Wel een beetje vreemd omdat hij niet wintervast is en nauwelijks kan woekeren in Nederland. Blijkbaar wil men het verbod niet beperken tot enkele landen op het Europees continent. Maar ik kan met voorstellen dat het in warmere streken zoals Zuid-Engeland wel problemen kan geven zoals in Gardeners World al eens werd aangegeven.
Bij het gegoogle over de Gunnera en invasieve soorten las ik ook dat de niet wintervaste rode lampenpoetser op de verboden lijst staat, terwijl ik ze nog wel eens in de handel tegenkom. Misschien wordt er al voorgesorteerd op het veranderende klimaat?
Ondertussen ligt de vrucht van de Tinctioria voor sier op de tafel en heb de moederplant met een flinke bladerdek beschermd voor vorst. Je zou denken dat je ze in Nederland steeds minder gaat zien. Dat in tegenstelling tot Japans Duizendknoop. Daar komen we nooit meer vanaf.
Er zijn nog enkele bloempjes in bloei. De oranje Kokardebloed,de witte Eupatorium rugosum Chocolate, gele Mahonia eurybracteata soft caress, blauwe Malva, paarsblauwe Eupatorium Coestinum en paarse Hebe
Opvallend is dat de Afrikaanse lelie nog een knop zet. Ook de Daucus Dara laat nog een paar bloemschermen zien.
De klokken van Ierand zijn ingedroogd.
Vorige zondag was het heerlijk weer en zaten we aan een terrasje aan een plas, het Stroombroek te Braamt. Met het warmere weer was het blijkbaar nog mogelijk om te waterskieen. De hond geniet van het water en van alle honden die er los mogen lopen.
Ook laat boer buurman zijn koeien nog in de wei. Da’s best wel bijzonder voor november. Koeien hebben geen voortanden en moeten in tegenstelling tot vele andere grazers gras eten met hun tong. Dat kan alleen maar als het gras lang genoeg is. Voor de boeren een meevaller voor de tijd van het jaar.
