Een week van uitersten. Even dacht ik dat het aan mijn bril lag, maar nee, er zitten echt bloemen in de kastanjeboom. Nu is het wel een bijzondere boom met enige historie en zeker twintig jaar oud. Normaal zou dat een reus moeten zijn, maar deze is door onze oudste zoon als jochie in een potje grond gedaan en zo ieder jaar - zij het pijnlijk langzaam - groter geworden. Maar potten hebben water nodig en dat kan ik niet altijd bijhouden, zeker niet nu de beide mannen uitgevlogen zijn. Toch is er blijkbaar genoegd water gevallen om de waan van de lente op te roepen in deze super bonsai, hoogst waarschijnlijk de eerste keer in zijn leven. Om nog kastanjes te krijgen, daarvoor is het jaar waarschijnlijk te kort. Iets anders is dat voor mijn Tibetaans Peperboompje, die bloeit drie keer per jaar en slaagt er zeker in vruchtjes voor te brengen. De inheemse Cyprische cyclaam bloeit nu en bij mij soms ook in het voorjaar. De zaaddozen uit het najaar zijn tegelijk klaar/rijp als de zaaddozen die in het voorjaar zijn ontstaan en dat is wel heel bijzonder.
De zomer en de herfst kleuren een klein deel van onze tuin strandbaloranje en daar worden we heel vrolijk van. Ik had dat niet verwacht. Met oranje en rood heb ik namelijk verder niets, maar van Oost-Indische kers, dat voelt heel blij en dat frisse fijn geaderde blad, een verademing. Toch maar weer eens voorzichtig wat Helenium gaan toelaten in onze tuin… knipoog.
