Boem!
Een doffe klap. Al weer een merel tegen een raam gevlogen. Dat is de vierde in korte tijd. Tegen een groot raam, een kleiner raam, een nog kleiner raam onder een afdak nota bene.
Elke keer schik ik ervan. ga kijken of er een dode vogel ligt. Nee, alleen deze op de foto. Dood? Nee, hij beweegt nog een beetje. Ik zie de vleugelafdruk van deze merel naast die van de vorige klap staan.
Wat kan ik beste doen om de verongelukte te helpen?
In de gaten houden natuurlijk. Na een kwartiertje bijkomen zo liggend op zijn zij, staat hij wat scheef op z'n pootjes. Nog weer een kwartiertje later heeft hij zich in de schaduw van de tuinmeubels gewerkt. Voorzichtig schuif ik een bakje water in zijn buurt. Een minuut of tien later staat hij er vlakbij, er bijna tegenaan geleund, maar ik heb hem niet zien drinken. Heel voorzichtig probeer ik wat vogelzaad te strooien. Vlakbij kon ik komen, maar het laatste afstandje gooi ik het zaad naar hem toe,
Dom, dom, dom! Verschrikt fladdert hij onder de tuinmeubelen vandaan richting border.
Niet mee bemoeien, dacht ik, en loop weg. Zeker een half uur later zit de merel weer onder de stoel. Ik laat het maar zo en we gaan ergens anders lunchen.
Zeker drie uur heeft het geduurd voor hij uit zicht verdwenen was.
Wordt vervolgd
